Het is bloedheet in Parijs en we zijn van de Bastille wijk naar de linker-oever gefietst, naar de wijk Montpernasse. We kennen de buurt omdat we hier eens geweest zijn om brasserie La Coupole te zien, het grote voorbeeld van de oer-Dudok vestiging in Rotterdam. Kenmerk: het binnenkomen langs de patisserie (slim bedacht, de bijbehorende lokkende luchtjes maken hongerig). Binnen, in het art-deco-stijl interieur is er, zoals niet ongebruikelijk in Parijs, een dominant aanwezige fruits de mer (sea-fruit) afdeling.

Wij drinken er koffie en zullen er later eens eten. Dat moet nog steeds gebeuren.

Maar dit keer komen we voor het Bourdelle museum, dat iets verder in de directe omgeving van de Tour Montpernasse, de wolkenkrabber moet liggen.

Het valt niet mee om het te vinden. Zelfs buurtbewoners kunnen ons niet helpen. Dat kan ook aan onze beheersing van de Franse taal gelegen hebben.

Het blijkt een zijweg van een zijweg, een gebouw omgeven door bescheiden flatgebouwen.

Eenmaal binnen vinden we het overweldigend. Het is het huis en atelier van de beeldhouwer Bourdelle (1861-1929), een leerling van Rodin (zie ook de column over Rodin in de Nieuwsbrief van januari/februari 2017). De locatie doet erg authentiek aan, alsof de beeldhouwer, het pas geleden verlaten heeft.

Op de ruime binnenplaats en in de grote erg hoge entree-zaal en verschillende andere zalen staan werken van Bourdelle. De poppen met ontwerpen van Madame Grès misstaan absoluut niet in de zalen. Integendeel. Madame Grès staat bekend om haar sculpturale werk, ze zou aanvankelijk beeldhouwer worden. Ze verklaarde dat het werken met stoffen niet anders was dan het werken met steen.

Net als Coco Chanel wilde ze de vrouw bevrijden van  de tirannie van het korset. Ze deed dit o.a. door stoffen (bijv. zijde en jersey) te draperen, te draaien en plisseren. Je ziet dat ze beïnvloed is door Griekse en klassieke beelden.

Ze had een modehuis ( het merk was aanvankelijk Alix of Alix Gres, later Madame Grès) van de dertiger jaren tot de tachtiger jaren van de vorige eeuw. Toen ze bekend werd, mocht ze bekende mensen tot haar klantenkring rekenen  als Marlene Dietrich, Greta Garbo en Jackie Kennedy. Ze schuwde enig uiterlijk vertoon niet want reed in Parijs met een opvallende Rolls Royce. Gek genoeg is ze bij het grote publiek een onbekende gebleven vergeleken met Coco Chanel. Naar onze mening zeer ten onrechte. Coco Chanel voelde de tijdgeest briljant aan en had een fijne neus voor marketing maar haar ontwerpen verbleken bij die van Madame Grès (zie ook onze eerdere column Van Mao naar Chanel en door naar Antwerpen in onze Nieuwsbrief II van februari 2014). Deze tentoonstelling laat in kleding, foto’s en tekeningen een retrospectief zien van 50 jaar creativiteit, vaak tijdloos en z’n tijd ver vooruit. In tegenstelling tot Coco Chanel heeft Madame Grès de commerciële confectie (Pret a porter of ready to wear) nooit omarmd. Ze was een purist en geloofde heilig in de haute couture en met vakmanschap gemaakte kleding.

De tentoonstelling omvat een groot aantal elegante en super vrouwelijke jurken voor overdag, maar ook avondkleding en galajurken van de periode 1925 tot 1980. Het kleurpatroon is rustig door de jaren heen. Veel wit, ivoorkleur, zwart aangevuld met aubergine kleur, cerise, roest, blauw, geel en bruintinten.

De ontwerpen zijn ogenschijnlijk simpel maar dat geldt voor meer geniale dingen.

In haar werk vervaagt de grens tussen mode en kunst. De gekozen locatie van de expositie versterkt dit.

Onze ideeën over mode en modeontwerpen zijn weer bevestigd en er is weer volop inspiratie opgedaan.