Boven DORIENDAVID………

onder Marlies Dekkers

Rotterdamser zal het niet worden.

Onwillekeurig dwaalden onze gedachten af naar een oud artikel in het dagblad Trouw, ‘Was will das Rotterdamse Weib?’  (Yvonne van Eekelen, nov. 1994) dat geschreven werd naar aanleiding van onze modeshow in de Kunsthal ‘ Sprookjes uit Rotterdam’.

Na een carrière als wielerprof (van middelmatig tot semi-top), stortte hij zich op de mode. Bluffen was hem niet vreemd, hij had een vlotte babbel en wist zichzelf heel goed te verkopen. Ik kan me nog herinneren dat hij in zijn advertenties liet zetten ‘U kent mij toch ?’ (zie AD febr. 1993), Ik had geen flauw idee waarvan ik hem zou moeten kennen. Hij deed dit lang voordat zijn naam een begrip was.

In het eerder genoemde Trouw artikel wordt het verschil met ons – DORIENDAVID – als volgt geduid: De grootste is Theo Sijthoff  die ruim duizend verschillende avondjurken heeft en zich de ‘grootste van Europa’ noemt. Van Armani, Yves Saint Laurent en met pailletten overdekte ‘echte Sijthoffs Zeer geliefd in het Lee Towers en Anita Meijer circuit, maar ook bij Kees van Kooten’.

Dan vervolgt Van Eekelen: ‘De Rotterdamse modestudio DORIENDAVID zit wat meer in de kunstwereld’. en ‘ De collectie DORIEN DAVID in de prijsklasse van 500 tot 3000 gulden, wordt vooral door Rotterdamse klandizie gedragen, terwijl Sijthoff, die zijn collectie van 500 tot 14.000 gulden verkoopt ook Belgen en Duitsers over de grens weet te trekken’.

Een jaar later, in 1995, moet Sijthoff het Koetshuis sluiten. In datzelfde jaar openden wij onze tweede studio aan de Keizersgracht in Amsterdam (van 1995 tot 2012).

De neergang van Sijthoff kwam volgens eigen zeggen door de Nederlandse bureaucratie en belastingen die zijn onderneming nekten.

In de Provinciale Zeeuwse Courant staat Modeontwerper Theo Sijthoff is het beu, Rotterdammer verruilt atelier voor eiland in de Stille Zuidzee

Typerend voor de man is dat hij ook bij deze (naar later bleek gedwongen) sluiting een groots gebaar maakt. Naast de noodzakelijke onvermijdelijke grote opruiming, regelt hij (als rookgordijn?) dat Rotterdamse bijstandsmoeders gratis een creatie bij hem uit kunnen zoeken, compleet met accessoires. Dat leverde toch weer publiciteit op. Het Leids Dagblad: ‘Vrouwen mogen bij modekoning haute couture uit komen zoeken, Theo Sijthoff viert afscheid met bijstandsmoeders’ (24-2-1995).

De Volkskrant wijdt een (ietwat zuur) artikel vol ontboezemingen aan de sluiting: De bluffer van de glitter krast op ( Ben Haverman, 23 januari 1995). Na enige tijd duikt hij berooid en wel op in België. In april 1999 staat er in de krant Theo Sijthoff aan de bedelstaf.  Samen met zijn vrouw probeert hij daar nog wel iets op te zetten maar nieuw succes blijft uit. Op YOUTUBE is nog een ontluisterend filmpje te vinden waarin Willibrord Frequin hem interviewt en waarin hij bekent dat het eiland een verzonnen verhaal was om naar België te verdwijnen.

Na een ernstige ziekte overlijdt hij in 2006 op 69 jarige leeftijd in Brecht, België.

Het laat zich raden, in de beschrijvingen van de Rotterdamse mode zul je – in tegenstelling tot de naam DORIENDAVID, de naam Sijthoff hoogstwaarschijnlijk wel tegen komen. Om eerlijk te zijn,  geeft dat wat minder voldoening.