Back to Blog
Foto Sicilië bij column

Column: La Dolce Vita (april 2014, Nieuwsbrief no. 04)

Nadat mijn vader totaal onverwachts en veel te jong gestorven was in Sicilië, is het eiland een regelmatige reisbestemming van ons geworden.
We hielden al van Italië en de liefde voor Sicilië is erbij gekomen.

We arriveren in het voorjaar en na geïnstalleerd te zijn in ons appartement tussen  de citroenbomen, huren we een scooter en begint de vakantie pas echt. In een overzichtsspiegel bij een onoverzichtelijke bocht van de weg zetten we onszelf met onze helmen op op de foto, sprekend  de typetjes Annie en Bob de Rooij van Paul de Leeuw.
Voor we de scooter bij het strand van Letojanni parkeren, strijken we eerst neer op een terras om te genieten van heerlijke Italiaanse koffie met gebak. Het is na 11 uur een tijd waarop Italianen zelf geen cappu meer nemen maar basta!

Het terras staat op een pleintje ingesloten tussen de boulevard en een evenwijdige drukke straat met winkels en horeca. Het publiek bestaat uit Italianen in stijlvolle lichte kleding die met flair gedragen wordt  en ons soort mensen, toeristen, iets te nonchalant of iets te bloot gekleed. Recht tegenover het terras is het bordes van een rooms katholieke kerk.
Bij het aan komen rijden, horen we klokkengebeier en als we net zitten, begint de kerk leeg te stromen. Er is kennelijk een bruidsdienst geweest want  het bruidspaar komt omstuwd door een menigte chique geklede mensen naar buiten. Mannen keurig in donker pak en vrouwen in decente, kleurrijke jurken en keurige mantelpakjes. Veel kinderen in smetteloze jurkjes en pakjes. Iedereen is er voor gekleed, het contrast met de mensen op het terras is niet te missen.

Wij genieten zowel van de koffie als van het tableau op straat en zeggen tegen elkaar dat in Italië de dingen altijd erger zijn: de goede dingen maar ook de slechte dingen. We blijven Hollanders die terecht zijn gekomen in een leven in een hogere versnelling, maar tegelijkertijd in La Dolce Vita.

De bruid is verdwaald in een enorme witte jurk met veel tule en fijn kant en een meterslange sleep. Ook in Nederland zie je dit soort bruidskleding wel. Het is vaak van Franse, Spaanse, Italiaanse of Griekse designers. Daar tegenover staan de strak gestileerde jurken zonder toeters en bellen uit de noordelijke contreien. Bij onze eerste eigen ontwerpen streefden we – naar Hollandse traditie – expliciet en streng naar schoonheid door eenvoud (liefst wel met een onverwachte twist). Trends als less is more deden opgeld. Later ondekten we dat het combineren van beide ‘stromingen, het kale en het overdadige decadente, mits juist gedoseerd, spannend is en zichzelf versterkend.

De bruidegom heeft het haar glad en vet naar achteren en draagt bij zijn pak zo’n lange jas die je in maffiafilms altijd gedragen ziet worden door Don Corleone-types ( de kledingstijl van Jules Deelder komt aardig in de buurt). Het kapsel is als dat van de Rotterdamse haarsnijder en barbier Schorem, maar avant la lettre. Het aantal bruidsmeisjes is niet te bepalen want ze dwarrelen als lieftallige koolwitjes door de massa.

Iedereen op het terras heeft  als een man het hoofd gedraaid om niets van de bruid en haar aanhang te hoeven  te missen. Ademloos als bij een spannende wedstrijd. Vreugde en vertedering hangen als een vluchtige stof in de lucht en het lijkt er even op dat het terras in een spontaan applaus zal uitbarsten. Maar dat gebeurt niet. Het is geen voorstelling, het is Italië, het is echt.

David
DORIENDAVID

Back to Blog
Translate »